Winterse taferelen (Foto & Verhaal)

Nog een winterse verrassing aan de vooravond van de lente. Een winter wat meer leek op een verlengde herfst zorgde voor een bijzonder einde, maar daar kom ik straks op terug. In de winter ben ik eigenlijk als fotograaf een beetje in een winterslaap. Voor macrofotografie is er buiten weinig te beleven en binnen fotograferen is niet mijn ding. Ik hou ervan om lekker buiten in de natuur te zijn met mijn camera. Dan blijft er nog landschapsfotografie over, maar een echte landschapsfotograaf wil ik mezelf ook weer niet noemen.

Voor mooie landschappen is er kleur en mooi licht nodig. Afgelopen winter was erg grijs en grauw en voor mij niet uitnodigend. Toch wil ik er nu en dan graag op uit. Ik plande een ochtend in om samen met mijn fotovriendin naar het Lauwersmeer te gaan, hopend een mooie zonsopkomst boven het water. In de winter hoef je dan gelukkig niet zo bar vroeg het bed uit. Alhoewel 5:15 u. voor een nachtmens als ik nog erg vroeg is. De weersvoorspelling was niet echt fantastisch. Er werd mist en een beetje nachtvorst voorspeld. Geen ingrediënten voor een mooie zonsopkomst, maar we hadden de datum geprikt en dan zien we wel.

Een uur voor zonsopkomst stonden we, dik aangekleed, bij het Lauwersmeer. De camera’s staan op de statieven, klaar voor de eerste foto’s. Er was geen mist zoals voorspeld, maar wel wat bewolking met een graadje grondvorst. Het was nog pikkedonker en ongelooflijk stil. Geen wind, geen verkeer, geen mensen, geen vogels. Helemaal niks wat geluid produceerde. Al snel begon het in het vanuit het oosten wat licht te worden. Het blauwe uurtje brak aan. De camera had ik ingesteld op ISO 400, 20mm, f /16 en 13 sec. Dit bleek het beste resultaat te geven.

Geen moment heb ik spijt gehad dat ik zo vroeg het bed uit moest op mijn vrije dag. Wat heerlijk om de dag te zien ontwaken, maar ook te horen. Het ene moment nog alles stil om even later over te gaan in een kakofonie van vogelgeluiden. Bijzonder…

Ik zou nog even terugkomen op het verrassend einde van deze winter. Vorige week zaten we ineens in een echte vorstperiode. Hier in het noorden van Friesland zorgde de vorst zelfs voor een bevroren Waddenzee die er uitzag als de Noordpool. Hier en daar stukken sneeuw en ijsschotsen. Zover het oog reikte was het Wad wit en bevroren. Tja, als je dan zo dicht bij het Wad woont als ik, dan moet je daarnaar toe met de camera. Zo stond ik daar bij 7 graden vorst en een stormachtig en ijskoude Oostenwind. Meteen vanaf het moment dat ik over de zeedijk het Wad zag liggen was ik perplex. Wat een surrealistisch beeld was dit. Het Wad dat ik zo goed kende, maar mij toch altijd weer verwonderde was nu zo adembenemend mooi. Ik kan niet met woorden zeggen wat ik voelde. Dan doel ik niet op de erge kou. Die heb ik nauwelijks vernomen.

Een uur lang heb ik op het bevroren Wad gelopen. In de verste verte geen water te bekennen, alleen maar ijs. Bovendien werd ik verwend met een mooie zachte zonsondergang boven dit betoverende landschap. Ik hoef je niet te vertellen dat ik de camera bij me had. Ik heb een aantal foto’s gemaakt uit de hand en zonder filter. Ik wilde de kleuren vastleggen zoals ze waren en wou door een filter de mooie witte winterkleur niet laten veranderen. Maar ja, het was een zonsondergang met tegenlicht en kreeg een donkere voorgrond. Daar zou ik achteraf nog wel wat aan moeten doen in Lightroom.

In Lightroom heb ik een masker gebruikt om de voorgrond te bewerken. De belichting, hooglichten en witte tinten heb ik aangepast. De foto hierboven is van het moment net voordat de zon achter de horizon verdwijnt. Op de foto hieronder is de zon net achter de horizon verdwenen en krijgt de lucht vaak de mooiste kleuren. De winter is nu echt voorbij. Gelukkig hebben we nog de foto’s ;-).

Op naar het voorjaar en tijd om de macrolens uit het vet te halen!