Lukt het met fotograferen?

Lukt het met fotograferen?

Dat is een vaak gehoorde vraag als ik aan het fotograferen ben. Vaak loopt of fietst de vraagsteller door, zodat je amper kunt reageren. “Jawel hoor!”, is vaak het antwoord. Die enkeling die blijft staan en meer vragen stelt, geeft reden tot een leuk gesprek.

Zoals laatst in april. Genietend van de meivakantie met mijn gezin op de Veluwe. Al weken voordat we op vakantie gingen, was ik bezig met mijn voorbereidingen. Ik scroll door mijn smartphone, waarop ik in ‘notities’ fotolocaties noteer. Omdat ik regelmatig op de Veluwe mijn vakantie doorbreng, schrijf ik de reistijd vanaf zowel mijn woonadres als vakantieadres, aangevuld met informatie over parkeren, beste tijdstip van fotograferen, etc.

Vanuit deze ‘notities’ kwamen enkele locaties naar voren: Beekbergerwoud, VSM Beekbergen, Lieren en ook Hindeloopen. Vanuit mijn vakantieadres zo’n 50 minuten rijden. In de periode voor de vakantieweek ben ik bezig geweest om de meest geschikte locatie te vinden, parkeergelegenheid te zoeken, het berekenen van loopafstand van parkeergelegenheid naar fotografie locatie. Hoe dichter ik bij de vakantieweek kwam, hoe vaker ik de weerberichten checkte. Dit is het laatste stukje van de voorbereiding. Mede hierdoor kon ik een dag bepalen.

Sluis van Hindeloopen fotografie jan koppelaar de rooij fotografie

Vertrekkend vanuit mijn vakantieadres was ik hoopvol gestemd. Hoewel er best wat wind was, was de zon regelmatig te zien. Een mooi wolkendek dreef over. Mede door deze omstandigheden had ik besloten om, op dezelfde locatie, zowel de zonsondergang te fotograferen als aan nachtfotografie te doen. Dichter bij de plek, kreeg ik hier min of meer spijt van. Er dreven wolken vanuit het IJsselmeer over, zodat de zon bedekt bleef. Dan maar alleen nachtfotografie. Aangezien ik, zoals gebruikelijk, een uur voor zonsondergang op locatie aanwezig was, kon dit lang wachten betekenen. Ter plekke probeer je wat standpunten en composities uit, maar hiermee ‘dood’ je geen 1,5 uur. Af en toe liep iemand voorbij, verbaasd kijkend dat ik mijn apparatuur op een loopbrug opgesteld had, maar niet aan het fotograferen was. “Verwacht je iets?” “Nou, eigenlijk niet. Ik wacht dat straks de straatverlichting aangaat, zodat ik een mooi sfeerplaatje kan schieten.” “Nou, succes hoor, maar dan moet je nog wel even wachten”. “Ja dat klopt, maar bedankt!” Eenzaam sta ik weer op de loopbrug. Tot overmaat van ramp begint het te miezeren. De wind slaat in mijn gezicht. Soms loopt ik de brug op en neer om enigszins warm te blijven. Soms kijk ik op mijn horloge, hopend dat de tijd wat sneller zou gaan.

Twintig minuten voordat ik zou kunnen gaan fotograferen, komt iemand de loopbrug oplopen. Het is dezelfde persoon die zojuist voorbij kwam en vroeg of ik iets verwachtte. Regelrecht loopt hij op mij af. In zijn hand heeft hij een kop dampende thee. “Ik zie vanuit mijn woonkamer dat je al zolang staat te wachten, ik denk dat warme thee je goed zult doen!” Even kijk ik de (onbekende) persoon verbaasd aan. Het gebaar van deze man geeft me al enige warmte. Ik klem mijn verkleumde handen om de mok en neem een heerlijke slok warme thee. “Heel vriendelijke bedankt voor de thee. Waar kan ik straks de mok terugbrengen als het op is?” De man wijst me een stapel stenen, onder een raam van zijn woning. Zet het daar maar op, dan vind ik het wel!” De keert met “Nou succes hoor” terug naar zijn woning. Genietend nip ik van de thee. Hier en daar zie ik al verlichting aangaan in de woningen. De Hinderloopersluis wordt verlicht. Tijd om alert te zijn. Snel drink ik de laatste teug warme thee op. Nadat ik de lege mok naast mijn fototas heb gezet, begin ik met fotograferen. Diverse, van te voren bepaalde, standpunten en composities probeer ik uit. Nadat ik klaar ben met fotograferen, ruim ik tevreden mijn spullen op. Naast de tas staat de lege mok. Voorzichtig pak ik hem op, slinger de fototas op mijn rug. Gewapend met de lege mok in mijn ene hand en mijn statief in de andere, loop ik naar de stapel stenen. Nadat ik de mok op de stapel heb gezet, tik ik op de ruit: “Ik ben klaar hoor! Heel hartelijk dank voor de thee!” “Graag gedaan hoor! EN is het gelukt?” zo klinkt het uit de woning. Weer die vraag… ‘Is het gelukt’. Deze avond kan ik volmondig ja zeggen. Op de terugweg denk ik over het gebeurde na. Is het gelukt? Jazeker! Door een klein beetje voorbereiding en een heerlijke mok thee!

Reacties (8)

Een heerlijke foto en een prachtig verhaal, wat lief en lekker om een mok thee te brengen/krijgen. Ik krijg nogal eens de vraag of ik “fotograaf” ben…….ik antwoord steevast “alleen voor eigen plezier” . Dan attenderen ze vaak op hele mooie plekjes waar je eens een kijkje moet gaan nemen. Vind ik ook zo lief.

Dat is het zeker Trudy! Het valt mij ook altijd op dat je gemakkelijk een praatje met iemand krijgt als je aan het fotograferen bent! Soms levert dit inderdaad mooie informatie op!

Hartelijke groeten,
Jan Koppelaar

Leuk verhaal en wat een prachtige foto.
Ik hoop ook ooit zo’n mooie foto te maken maar
het moeilijkste vind ik om alles scherp te krijgen.
Ik blijf oefenen.

Dag Tamara,

Bedankt voor je compliment! Ik zou zeggen: “Oefenen is nooit verkeerd”. ZO heb ik het ook geleerd. Let vooral op de diafragma en scherpstelpunt. Hierover heb ik al eens een artikel geschreven voor ‘De Rooij Fotografie’!

Hartelijke groeten,
Jan Koppelaar

Leuk he, hoe zoiets kan zorgen voor volkomen onverwachte maar leuke situaties! 😀 Fotografie is zoooo leuk…. lol

Zorgde inderdaad voor een leuke, onverwachte situatie! Dit is een foto met een verhaal!

Leuk he, hoe zoiets kan zorgen voor volkomen onverwachte maar leuke situaties! 😀

Reacties op Jan Koppelaar Reactie annuleren